دیشب استاد عابدی در یک برنامه می‌گفت: معصوم کسی‌ست که نه تنها گناه کبیره و صغیره نمی‌کند، حتی اشتباه و خطا هم ندارد! یعنی هیچ کاری نمی‌کند که بعدش بگوید ببخشید…
مجری که مثل من برایش تازگی داشت گفت: مگه می‌شه؟ مثلاً ممکنه عقب عقب بره، حواسش نباشه پاش رو بذاره روی پای یه نفر و بگه ببخشید…
جواب ایشان خیلی جالب بود: همین که شما گفتید «حواسش نباشه» ایشان را از عصمت ساقط کردید!!!
مجری پرسید: مگر قرار نیست آن‌ها «انا بشر مثلکم» باشند، خوب انسان‌ها خیلی پیش میاد که حواسشون نباشه و مثلاً پاشون رو بذارن روی پای دیگران یا مثلاً ممکنه بخواد سوار اسب بشه، پاش بخوره به یکی و بگه ببخشید و…
جواب دادند: پا روی پا گذاشتن از «پا» است یا از «روح»؟
– از روح
– جسم آن‌ها «مثلکم» است اما آیا روح پیامبر هم مثل من و شماست!؟
روح معصوم پشت سرش را هم می‌بیند…
از دیروز در فکرم! تصور کن! اشتباه هم نمی‌کند! یعنی یک جمله، یک حرکت در تمام عمر از او نمی‌بینی که سهوی باشد!
بعد می‌گویم انصافاً باید همینطور باشد! اگر یک اشتباه در پیامبر می‌بود، آیا اسوه حسنه می‌شد؟
خیلی حرف‌های جالبی بود. اینکه چطور کسی که از اصلاب الشامخه و ارحام المطهره بیرون نیامده باشد، چطور معصوم می‌شود؟
پاسخ جالبش: انسان می‌تواند به درجه‌ای از عصمت برسد که گذشته‌اش هم با حال و آینده‌اش یکی شود. چه مثال عجیبی زدند:
فرض کنید یک نفر در یک چاه است و به بالا نگاه می‌کند. یک طناب از این طرف چاه به آن طرف در حال حرکت است… کسی که داخل چاه است، طناب را چقدر می‌بیند؟ به اندازه دهانه چاه. یعنی فقط حال را می‌بیند. گذشته و آینده را نمی‌بیند اما وقتی از چاه بیرون بیاید چطور؟ گذشته و حال و آینده برایش یکی می‌شود…
خیلی جالب بود…
یک بحث جالبی هم چند شب بیش آیت الله حائری داشتند که حیف شد ثبت نکردم… می‌گفتند اگر پرسیدند هدف از خلقت چیست؟ بگویید «رسیدن از الرحمن به الرحیم» (منظور، شمولیت در الرحمن به شمولیت در الرحیم)
نکات عجیبی می‌گفتند…
شنبه 12 دسامبر 2015 در 5:15 ب.ظ
کاملا قبول دارم که مقرب درگاه خدا حتی سهوا هم خطا نمیکنه، چون همه چیز براش روشنه، ما تا نوک دماغمونومیبینیم اما اون…نمونه عینیش فراوونه، مثلا آیت الله بهجت که بارها متوجه چشم بصیرتشون شده بودن. همه ما باید به معصومین شباهت پیدا کنیم، همه ما باید بتونیم از چاه بیرون بیاییم تا همه جا رو بتونیم ببینیم…
الرحمن عنایت عام خداوند به همه موجودات است که از ابتدای خلقت شامل همه موجودات است یعنی ما هر چه داریم از رحمانیت خداست، اما رحیم بودن خدا، عنایت خاص به بعضی بنده هاش (مقربین) است…خدایا ما را از رحمانیت خود به مرتبه رحیمیتت برسان
پنج‌شنبه 14 ژانویه 2016 در 6:37 ب.ظ
دیروز تو برنامه یاد خدا یه حاج آقای نورانی ای درباره قاعده قرآنیِ رحمت خدا( رحمت رحمانی و رحمت رحیمی) صحبت میکردند که انسان باید از رحمت رحمانی خدا حرکت کنه تا به رحمت رحیمی خدا برسه(جلوه و صفات رحیمی خدا رو ببینه). ابتلائات زندگی (که در قرآن یاد شده) فرصت هایی هستند که مارو به رحمت رحیمی خدا برسانند. نشانه های رسیدن به رحمت رحیمی اینه که فقط خدا رهبری کنه. و زیبایی رو زیبا و زشتی رو زشت ببینیم و…بسیار بسیار زیبا تفسیر میکردند از روی آیات قرآن، من که اصلا توی حال خودم نبودم… کلا فلسفه ش رو توضیح دادن و بسیار این بحث مفصل و شیرین است