بهمن ۹۲ ۲۹
امید من!
قرآن که می‌خوانی، به آیاتی می‌رسی که می‌بینی خدای به آن مهربانی، وقتی دلش می‌شکند چقدر عجیب (نامهربانانه) صحبت می‌کند! شاید چیزی که دلش را بدتر از همه می‌شکند، «ناسپاسی» است. اینکه او نعماتش را برایت به کمال برساند و تو آنها را از طرف دیگری بدانی، دلش را می‌شکند… اینکه برای همه سجده کنی و سجده در برابر او را فراموش کنی، دلش را می‌شکند… و بترس از «شرک مخفی» که نمونه‌ای از ناسپاسی است.
امید من! دل خدا را نشکن!
پنج شنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۲ در ۳:۲۳ ب.ظ
خدایا؛
من در کلبه ی حقیرانه خود ،چیزی دارم که تو در عرش کبریایی خود نداری!
من؛چون تویی را دارم و تو چون خود را نداری….