امید من،
نکند به لذت‌های فریبنده‌ی پوچ دل ببندی…
در این چند روز که مهمان این عالم هستی نهایت تلاش‌ت را در کسب دانش به کار گیر که لذتی را بالاتر از لذت دانش نیافتم… دانشی که به واسطه آن به یاد عظمت خالق آن دانش بیفتی و خود را هیچ بیابی…
و او را سپاس که علوم را اینگونه آفرید که آن کس که او را بجوید، از مسیر هر دانشی که رود در انتها به او رسد!
امید نامه هاتون من رو بیاد نامه های چارلی چاپلین به دخترش می اندازه، گاهی هم به بیاد هلیا گفتن های مرحوم نادرابراهیمی در “بار دیگر شهری که دوستش داشتم”