نویسنده: حمید رضا

الهی، تو را شکر که زشتی‌های زیبایی‌های دنیایی مردم را بر من نمایاندی تا حسرت زیبایی‌های زشت را نخورم و خفت درپِی‌شان‌رفتن را به جان نخرم…

الهی، اگر نبود اینکه اعمال و درون هر کس بر چهره و ظاهر او آشکار می‌شود، اول کسی که بر نظام خلقت تو اعتراض می‌کرد، من بودم!

و الحمد لله بر این سنت نیکوی تو…

مدتی هست که به خاطر شوری بیش از حد آب شهرمان، از یک قنات در مسیر باغ، که آبی بی‌نهایت گوارا و شیرین دارد می‌آورم، هم برای شکستن صورت در وضو و غیروضو و هم برای خوردن.

دیروز شک کردم که نکند مالکان قنات راضی نباشند و روی قبولی وضو و نماز تأثیر بگذارد، بنابراین گفتم وضو را با همان آب شهر بگیرم…

امروز رفتم مسجد، وسط نماز ظهر و عصر، حاج آقا بلند شد، احکام بگوید، چه حکمی!؟ حکم آب از نهرها و قنات‌ها برای وضو!! چشمانم گرد شد! الحمد لله گفت: مشکلی ندارد، مگر اینکه شخص دقیقاً ذکر کرده باشد که راضی نیستم با این آب وضو بگیرید!

امروز در این فکر بودم که آیا صلاح هست که در کلاس‌ها گاهی برخی آیات و روایات که بحث را شیرین می‌کند بخوانم یا این عادت را ترک کنم؟ به طور خاص یک جلسه از کلاس‌ها به ذهنم آمد که آیاتی از سوره دخان را می‌خواندم…

شب رفتم مسجد، قرآن‌ها را پخش کردند که صفحه امشب را بخوانند… دقیقاً همان آیات سوره دخان تلاوت شد…

فهمیدم که ظاهراً مورد تأیید است…

امروز روز عجیب و پر باری بود؛ (از سحر که به طور معجزه‌آسایی نماز شب که احتمال داشت قضا بشود و نشد، تا آخر شب…) یک حسی به من می‌گوید به خاطر این بود که دیروز مامان را بردم باغ حال و هوایش عوض شد و دعا کرد… ۲۲ / ۶ / ۱۴۰۴

الان که عصر شنبه ۱۷ خرداد ۱۴۰۴ (ساعت ۵:۳۰) است، محمدسبحان از خواب بیدار شد و ما دیدیم که دارد یک به یک اتاق‌ها و… را می‌گردد… کم‌کم به زبان آمد که «نیست، نیست»… مادرش پرسید: «چی نیست خوشگلم؟» گفت: «”مِیْسی” نیست! میسی نیست!» و شروع کرد با گریه گشتن: میسی نیست… (محمدسبحان به بادکنک می‌گوید میسی! چون اولین بار وقتی یک خانم فروشنده به او بادکنک هدیه داد، مادرش گفته بود: بگو مرسی… از آن پس عاشق بادکنک شد و به آن می‌گفت مِیْسی!

خانم فهمید که سبحان خواب بادکنک دیده (چون چند روز بود که بادکنک ترکیده بود و ما نخریده بودیم)؛ به من گفت: فهمیدی باباش، آخِی، پسرم خواب بادکنک دیده…

و من تقریباً اولین بار بود که دیدم کودک هم خوب می‌بیند؛ خواب چیزی که علاقه دارد.

ناخودآگاه ذهنم رفت سمت روضه‌خایی که گاهی برای رقیه سه‌ساله می‌خوانند که از خواب بیدار شده بود و بهانه بابا را می‌گرفت 🙁 بعید نیست خواب بابا را دیده باشد…

جای شما خالی، مفصل اشک گریه کردم و اشک ریختم… واقعاً برخی مصیبت‌های عاشورا را تا به آن سن و شرایط نرسی درک نمی‌کنی! تا به دوران خواستگاری نرسی نمی‌فهمی قاسم ابن الحسن یا وهب چه کشیدند. تا فرزند شش ماهه نداشته باشی حسین و علی اصغر را درک نمی‌کنی. تا کودک سه‌ساله نداشته باشی روضه رقیه را درک نمی‌کنی. تا جوان نداشته باشی روضه علی اکبر را نمی‌فهمی…

بروم، بروم چند تا میسی برای پسر بخرم…

یاد این مطالب افتادم:

اولین باری که روضه خواندم!

جانسوزترین روضه حضرت زینب

آپدیت شب: این هم میسی برای محمدسبحان

امروز در نماز جماعت ظهر، یکی از نمازگزاران که فرد بسیار باشخصیتی است و گاهی حتی به عنوان پیش نماز جلو می‌ایستد، دیر به نماز رسید و کنار من شروع به نماز خواندن کرد، من خیلی ناخواسته حواسم به تعداد رکعات او بود در رکعت سوم دیدم نشست و حمد خواند و معلوم بود که شک کرده… ظاهراً فکر کرده بود رکعت دوم است؛ بلند شد و تسبیحات اربعه را شروع کرد… وقتی نشست من به او آهسته گفتم رکعت چهارم شماست سلام بدهید و سجده سهو به جا بیاورید… بنده خدا این کار را کرد و تشکر هم کرد و گفت شک کرده بودم…

نماز عصر که بلافاصله شروع شد دائم به این فکر می‌کردم که کار خوبی کردم گفتم یا خیر… آنقدر در این افکار بودم که در رکعت دوم همه برای قنوت اقدام کردند و من تا نیمه خم شدم که به رکوع بروم!!! (چیزی که حتی یک بار هم یادم نمی‌آید در عمرم اتفاق افتاده باشد!!) گفتم من بنده خدا الان با خودش می‌گوید این خودش حواسش به نماز خودش نیست حالا چطور ما را ضایع کرد!!!

و این به نظرم درسی دیگر (از طرف طبیعت یا خدا؟) بود که: فضولی موقوف! لازم نبود به رویش بیاوری که او احساس خجالت کند…

(حالا از این هم بگذریم که او یا در رکعت ۲ و ۳ شک کرده بود که نماز باطل است و یا ۲ و ۳ و ۴، که باید فرض را بر ۴ می‌گذاشت و به هر حال کاری که انجام داد باعث بطلان نمازش شده بود و من خجالت کشیدم بگویم نمازتان باطل است😐)

متاسفیم، شما مجاز به مشاهده این نوشته نمی باشید!