دوستى دارم که آرام ترین و سالم ترین زندگى که تصور کنید را خدا به او داده. دلیلش هم مشخص است: خالصانه و مطیعانه خدا را عبادت مى کند. فرزندان موفق، همسر خوب، عبادت خوب، دقت بسیار در حلال بودن مال، بى اهمیت به مال دنیا و خیلى چیزهاى دیگر.
گاهى که بعد از نماز، همزمان به سجده شکر مى رویم، مى بینم چقدر طولانى و چقدر با حال <شکراً لله> مى گوید. خودم را جاى او مى گذارم، مى بینم انصافاً اگر من هم جاى او بودم، حالا حالاها سر از مهر برنمى داشتم!
یاد حضرت نوح مى افتم که نقل کرده اند: به نوح نبى گفتند زمانى مى رسد که مردم ۵٠ سال بیشتر عمر نمى کنند! گفت من اگر در آن زمان مى بودم، سر به مهر مى گذاشتم و تا آخر عمر، در آن ۵٠ سال، ذکر خدا مى گفتم…
واقعاً انسان گاهى فکر مى کند باید سر بر مهر بگذارد و تا جان در بدن دارد، شکراً لله بگوید…
شکراً لله، شکراً لله، شکراً لله…
دیدگاه‌های تازه