پـیــرو ; Follower

چه جالب!

شاید من خیلی دیرگیر باشم، اما جداً تا به حال به پرچم کشور عربستان توجه کرده بودید؟

واقعاً ما مسلمان‌ها برای چه زور الکی می‌زنیم که به دنیا ثابت کنیم که نه، اسلام دین عطوفت است و شمشیری در کار نیست!!؟؟؟

کشوری که نماد اصلی اسلام و محل ظهور پیامبر اکرم است وقتی شمشیری به این گندگی(!) در پرچم رسمی کشورش و زیر دو شعار اصلی اسلام، لا إله إلا الله و محمد رسول الله گذاشته، ما چطور مردم دنیا را به اسلام دعوت کنیم؟

همین امروز این را متوجه شدم، باور می‌کنید به محض اینکه متوجه شدم انگار یک پارچ آب سرد رویم ریخته باشند؟؟ باور نمی‌کنید چقدر به این فکر کرده بودم که چطور اسلام را به خونریزی و ترور ربط می‌دهند! چقدر فکر می‌کردم که اگر دستم به جایی رسید، حتماً بر خلاف این ادعا موضع بگیرم! اما چه فایده؟

الحق که اگر خدا ۲۴۸ هزار تا پیامبر دیگر بر این اعراب خبیث نازل کند باز هم دست از خیانت خود بر نمی‌دارند! نمی‌شد این پرچم را در این دنیا که همه نگاه‌ها به آن است عوض کرد؟

حتماً باید بهانه به دست خونریزترین افراد عالم بدهند تا با استناد به همین پرچم، مسلمانان را پیرو مکتبی جنگجو و خونریز نمایش دهند؟

قبلاً در مطلب مربوط به مستند «مشکل، ایران نیست» درباره‌ی دست‌های خاندان سعودی که در دست‌های سران آمریکاست صحبت کرده بودم، این پرچم هم یکی دیگر از دسته‌گل‌های آن‌ها که به مسلمانان جهان هدیه کرده‌اند!

این موضوع را با خواندن سری مقالات «اسلام و شمشیر» که توسط آقای ناصر پوپیرار نوشته و در وبلاگ ایشان منتشر شده است متوجه شدم.

پیشنهاد می‌کنم حتماً کتاب الکترونیکی ایشان را که در این بخش به آن لینک داده است دانلود کنید و بخوانید.

بخشی از این مقاله که به این مطلب اشاره دارد:

بیش‌ترین کوشش دشمنان اسلام در کار پیوند دادن اندیشه‌ی اسلامی با کارآیی تیغه‌ی شمشیر گذشته است. ابزار دست این دشمنان حیله گر و در موارد بیش‌تری دوستان سهل‌انگار و آسان‌گیر، توسل به آیه های «قتال» در قرآن عظیم است که عمدتا در سوره ی بقره دیده می‌شود.

اینک در گمان و بیان بسیاری از غیرمسلمانان و نیز مسلمانانی که داستان‌های رسوخ اسلام به‌جهان از مسیر شمشیرکشی‌های سرباز مسلمان عرب را پذیرفته اند، اسلام دین خون‌ریزی، مکافات‌دهی، دست بری، گردن زنی، رجم و تخریب جاهلانه‌ی فرهنگ ماقبل خویش شناخته می‌شود! در این میان، با حیرت بسیار، ناسیونالیسم عرب در القاء چنین باوری به جهان، از همه حریص تر است. آن ها که در حال حاضر از ظهور تزهای جدید تاریخی برای شرق میانه هراسان شده اند و مثلا بدون امپراتوری ساسانیان دیگر قادر به تکرار افسانه‌های فتوح قادسیه و جلولاء و نهاوند نیستند و شمشیر فرضی‌شان را از کار افتاده می بینند، علیه کتاب‌های تاملی در بنیان تاریخ ایران، در منطقه تبلیغ می‌کنند، چنان‌که مراکز دانشگاهی باکو، پایتخت‌آذربایجان، لحظه‌ای از پریشان‌پراکنی درباره‌ی این‌کتاب‌ها کوتاه نمی‌آیند. در راس‌کشورهای عرب، که ورود جدید به مسایل صدر اسلام را غیرضروری، مجرمانه و اندکی آن‌سوتر کافرانّه می‌بینند، صاحب‌نظران رسمی دولت عربستان سعودی نشسته‌اند. برای من این موضع‌گیری آن‌ها چندان هم ساده پندارانه، افسانه پرستانه، بی‌دلیل و غیرقابل فهم نیست. یک کشور اسلامی که در پرچم رسمی‌اش، شعاراصلی و اعتباری اسلام، یعنی «لااله الاالله، محمد رسول الله» را با نمایش تیغه شمشیری در زیر آن تخریب می کند، نوع و ماهیت نگاه‌اش به ‌اسلام قابل درک است و از میان این همه صاحب نظر و روشن فکر عالی جاه مسلمان کسی نیست تا از آن ها بپرسد: میان بیان لا اله الا الله با اشاره به شمشیر چه سنخیت و تناسبی است؟ آیا همین افزودن تیغه‌ی شمشیر بر شعار بنیانی مسلمین، شک رسوخ آن تفکر دست ساخت بیگانکان را در سرزمین کنونی کعبه برنمی‌انگیزد که یک هزاره است هدایت‌های اسلام را با‌ هراس از شمشیر مسلمین درهم می‌آمیزند و تبلیغ می‌کنند؟ ابزاری که امروز با نام تروریسم اسلامی در دست یهودیان می‌گردد و تفکری که به‌کلی ساخته‌ی کرسی‌های تفرقه افکنی و ترس میان مسلمین و میان مسلمان و غیر‌مسلمان است. و نباید از یاد برد که پرچم دار بزرگ تفکر شیعی، یعنی علی ابن ابی طالب را نیز مالک نوع دو ‌دم همین شمشیرهای ساختگی کرده اند، آن هم در حالی که اثبات وجود ساده ‌ترین آلت حرب نیز در صدر اسلام از نظر باستان شناسی ممکن نیست و بار دیگر بگویم که مورخ تنها و تنها بر سند همزمان با دوره‌ی تاریخی آن اعتبار می‌گذارد و تابع هیچ قول و بیان و روایتی نمی‌شود که غالبا با زمان خویش صد ها سال فاصله دارد.