همچون کسانی نباشید که می‌گفتند شنیدیم در حال که نمی‌شنیدند!
دین من، اسلام, نقل قول‌ها (احادیث، روایات و ...), نکته دیدگاهتان را بیان کنیدانفال یکی از آن سوره‌های زیباست که مملو از جملاتی است که انسان را به فکر فرو می‌برد. اکثر آیات مشهوری که می‌شنویم از این سوره است.
حتی ماهر المعیقلی یکی از قاریان که خیلی صدایش را دوست دارم، در خواندن بخش‌های مختلف این سوره (از جمله آیه ۴۱) گریه‌اش می‌گیرد. (البته در برخی تلاوت‌ها گریه‌هاش را حذف کرده‌اند، اما من سری بدون سانسور(!) را دارم)
یکی از آیاتی که برایم جالب است این است:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّـهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَوَلَّوْا عَنْهُ وَأَنتُمْ تَسْمَعُونَ وَلَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ قَالُوا سَمِعْنَا وَهُمْ لَا یَسْمَعُونَ
[ای کسانی که ایمان آوردید، از خدا و رسولش اطاعت کنید و از او روی نگردانید در حالی که می‌شنوید. مانند کسانی نباشید که می‌گفتند «می‌شنویم» ولی در حقیقت نمی‌شنیدند]
بشنوید:
آیه زیبایی‌ست. فکر می‌کنم نیاز داریم که زیاد آن را بخوانیم.
می‌توانید در سایت تنزیل این سوره را با صدای او بخوانید و بشنوید:
http://tanzil.net/#8:21
(قاری را Maher Al-Moaiqly انتخاب کنید)
شنبه 11 ژوئن 2011 در 6:01 ق.ظ
سلام؛
مراد صریح آیه ۲۰ این است که قبول دستور پیامبر خدا(صلی الله و علیه و آله)، همان پذیرش فرمان الهی است. از این رو اطاعت از رسول خدا، اطاعت الهی شمرده می شود.(در آیات ۳و۴ سوره نجم و آیه ۸۰ سوره نساء نیز این مطلب ذکر شده است.)
اینان که نمی شنیدند، کسانی بودند که در ظاهر، به دینداری تمایل داشتند ولی در مقام عمل، خلافش را می پیمودند. آنها هیچ گاه تابع دستور خدا و پیغمبرش نشدند و این روح نفاقشان به جایی رسید که قرآن آنها را بدترین جانداران یعنی کر و لال معرفی می کند و در آیه بعد می فرماید: “اگر خداوند خیری در آنان سراغ می داشت، حرف حق را به آنان می رساند اما اگر حق را به آنان برساند باز هم سر می تابند و روگردان می شوند.”
شنوندگان ناشنوا:
بی شک انسان در عرصه نظام هستی برترین خلایق است؛ زیرا خود با اراده و اختیارش می تواند ابزار درک و شعور باطنی و ظاهری را در راه تکامل زندگی اش بکار گیرد. هدف از آفرینش انسان همین است که از نعمت های ادراک و علم، در راه حق بهره گیرد و خدا را سپاس گوید تا قدر و ارزش نعمت ها، آویزه ذهن و زبانش گردد:”خداوند شما را از شکم مادرانتان خارج کرد، در حال که هیچ نمی دانستید و برای شما گوش و چشم و عقل قرار داد تا شکر نعمت او را به جای آورید.”؛(نحل/۷۸)
اما آدمی چون با اختیار پا به عرصه تکامل می گذارد، گاهی سپاس می گوید و گاهی ناشکری را پیشه می سازد. از این رو، همه افراد بشر در یک سطح قرار ندارند؛ عده ای که به دنبال تعالی زندگی هستند، راه شکر و برخی که به انحطاط روی می آورند، کفران را بر می گزینند:” ما راه را به انسان نمایاندیم؛ خواه شکر پیشه کند و خواه کفر را.” (انسان/۳)
شکر موجب افزایش و گشایش(ابراهیم/۷) و کفرانِ عطایای الهی عذاب سختی را در پی دارد(ابراهیم/۷). آثار و نابسامانی کفر، فقط به همین ختم نمی شود؛ بلکه راه درک حقایق زندگی دنیایی و آخرتی را به روی انسان می بندد و تا سقوط آدمی به سطح حیوانیت و یا بیشتر هم پیش می رود: “… آنان دل هایی دارند که درک نمی کند؛ چشمانی دارند که نمی بیند و گوش هایی دارند که با آنها نمی شنود؛ اینان بسان چارپایانند بلکه گمراه تر!”.(اعراف/۱۷۹)
الهی ما را از این گروه که به حقایق الهی بی اعتنا بودندو به زبان اعتراف و در دل انکار کردند قرار مده.
آمین
[مجموعه تفسیر تربیتی قرآن کریم، سوره انفال]