پـیــرو ; Follower

امید من، مساجدی را برای نماز انتخاب کن که عالمان بیشتری دارد که در لذت نماز، بسیار تأثیر دارد…

__________

از مساجد شهرهای دیگر که بگذریم، دو مسجد در شهرمان هست که هر بار که می‌روم نماز، خیلی حال و هوای خوشی پیدا می‌کنم. تمرکز بیشتر، روحیه روحانی‌تر، بار بیشتر… و آن دو مسجد، یکی کنار یک حوزه است و اکثر نمازگزارانش طلبه‌های حوزه‌اند و دیگری مسجدی است که به مسجد معلم‌ها مشهور است! هر کس می‌رود آنجا احتمالاً مثل من معلم‌های چند دوره تحصیلی‌اش را می‌بیند. جالب است که معمولاً صف اول، معلم‌های معلم‌های ما می‌ایستند (پیرمردها)، صف بعد معلم‌های من، صف بعد امثال من و جالب‌تر اینکه صف بعد دانشجوهای ما هستند!!!

ظاهراً خدا به این نوع محافل نگاه خاصی دارد.

البته طبیعتاً عالمان شعور کافی برای ایجاد محیط آرام و تمرکزبخش برای مسجد را دارند. مثلاً می‌دانند که به مکبر هشدار بدهند که بسیار آرام و حتی بدون بلندگو تکبیر بگوید که حواس مردم پرت نشود، مکبر بچه‌ی کوچک نباشد که حواس همه را پرت کند، هوای مسجد نه خیلی گرم و نه خیلی سرد باشد، قرآن را چه کسی با ترجمه بخواند، حاج آقا خلاصه و مفید چند نکته بگوید و امثالهم… نه مثل یک مسجد که یک بچه چهار ساله را گذاشته تکبیر بگوید، با آن صدای تیزش آنقدر داد می‌زند که تا اعماق وجودت نفوذ کند!! وسطش هم با دوستش دعوا می‌کند، نصف تکبیر را هم یادش می‌رود بگوید، بعد که نماز تمام می‌شود تازه برای سلامتی‌اش صلوات هم می‌فرستند!! (یعنی باریکلا! خیلی عالی بود!) به او می‌گویم اینقدر داد نزن حواس مردم پرت می‌شود… می‌گوید فلانی گفته تا می‌توانی داد بزن وگرنه اخراجی!!. می‌گویم فلانی کیست؟ نشان داد، دیدم آبدارچی بی‌سواد مسجد که نمی‌تواند پول‌های جمع‌شده‌ی شب جمعه را بشمارد!!! وقتی او می‌شود خط‌بده‌ی مسجد می‌خواهی در آن مسجد آخرش به کجا برسی!؟