امید من، در حین غذا نعمت‌های خداوند را برشمار

امید من، از معنوی‌ترین لحظات، هنگام خوردن یک طعام است. در این لحظاتِ شیرین، نعمت‌هایی که بر سر سفره است را یک به یک به ذهن بیاور و زحمت‌هایی که کشیده شده است تا آن‌ها به دست تو برسند را مرور کن.

و بخوان: «فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ «۲۴» أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا «۲۵» ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا «۲۶» فَأَنْبَتْنا فِیها حَبًّا «۲۷» وَ عِنَباً وَ قَضْباً «۲۸» وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلًا «۲۹» وَ حَدائِقَ غُلْباً «۳۰» وَ فاکِهَهً وَ أَبًّا…»

به کشاورزی فکر کن که ماه‌ها و چه بسا سال‌ها به انتظار نشسته است تا آن دانه سر از خاک برآورد و درختی شود و بار دهد…

به مسیری که طی شده است تا دسترنج او به تو برسد فکر کن…

به دستان ماهر مادرت فکر کن…

آنگاه می‌فهمی که خداوند «ابر و باد و مه و خورشید و فلک» را برای تو کار گرفته است تا «تا تو نانی به کف آری» و او به ازای این همه لطف، تنها انتظار دارد که «به غفلت نخوری»…

یک دیدگاه برای “امید من، در حین غذا نعمت‌های خداوند را برشمار”

  1. وچه غذایی میشه اون غذایی که قبلش بافکر کردن بهش به این نتیجه رسیدی که خدا گفته: بخور نوش جونت واسه تو آفریدم:) آی میچسبه !من که یه وقتایی لقمه هامو با بغض قورت میدم

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.