یکی از افاغنه که سال‌ها در ساوه زندگی می‌کرد و در کلاس‌های من هم شرکت کرده بود، چند ماه پیش به خاطر قوانین ایران، مجبور شد که به کشورش برگردد. در این مدت از او خبر نداشتم تا اینکه امروز ایمیلی از او دریافت کردم:
سلام اینجا هرروزجنگ هرروزانتحاری هرروز کشته اینجا وضعیت امنیتی خوبی ندارد سلاح مثل اب خوردن تو دست همه است..
نمی‌دانم افغانستان بالاخره کی روی خوش را خواهد دید؟
کی شاهد خواهیم بود که رهبری مثل امام خمینی و امام خامنه‌ای بیاید و بتواند سنی و شیعه را این چنین مهربان در کنار هم قرار دهد؟ کی مذهبی‌های دنیا (چه مسلمان، چه یهودی، چه مسیحی، چه بودایی و …) دست از تعصب بی‌جا بر می‌دارند؟
دیشب که این ویدئو اعصابم را حسابی به هم ریخت:
مستندی در مورد مظلومیت مردم میانمار
و امروز هم که این ایمیل! 🙁
استاد گرامی سلام
بنده برادر یکی از شاگردان شما هستم.ایشان درباره شما و وبلاگ شما با بنده صحبت کرده بود و امروز فرصتی شد تا وبلاگ شما را مشاهده کردم.از مطالب شما استفاده کردم.نگاه شما به لطف خدا عارفانه شده و در نگاه به هر چیزی درباره اصل آن می اندیشید و این نیست جز با لطف الهی.خوشحالم که با شما آشنا شدم.محمد کیانی