الان یک حاج آقایی دارد صحبت می کند، جمله جالبی گفت:
تقوا یعنی پرهیز، با حرکت نه پرهیز با سکون.
استدلال ایشان آیه ۲۷ سوره حدید بود:
رهبانیت مورد تأیید خدا نیست:
ثُمَّ قَفَّیْنَا عَلَىٰ آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّیْنَا بِعِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَآتَیْنَاهُ الْإِنجِیلَ وَجَعَلْنَا فِی قُلُوبِ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَهً وَرَحْمَهً وَرَهْبَانِیَّهً ابْتَدَعُوهَا مَا کَتَبْنَاهَا عَلَیْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاءَ رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَایَتِهَا…
سپس در پی آنان رسولان دیگر خود را فرستادیم، و بعد از آنان عیسی بن مریم را مبعوث کردیم و به او انجیل عطا کردیم، و در دل کسانی که از او پیروی کردند رأفت و رحمت قرار دادیم؛ و رهبانیّتی را که ابداع کرده بودند، ما بر آنان مقرّر نداشته بودیم؛ گرچه هدفشان جلب خشنودی خدا بود، ولی حقّ آن را رعایت نکردند؛
باسلام
تبریک به شما که توانسته اید ، در این گردبادهای شدید معرفتی، راه خودتون رو ادامه بدهید.
فقط خواستم بگویم از نظر سبک زندگی و نیز علایق کاری خیلی با شما اشتراک دارم.
(تفسیر قرآن آیت الله خامنه‌ای ) تقوا یعنی پرهیز با حرکت نه پرهیز با سکون، گاهی شما در حال سکون پرهیز می‌کنید، با نشستن و کار نداشتن. مثلا با رانندگی نکردن پرهیز می‌کنی تا به کوه نخوری و از دره پرتاپ نشوی، یا حرکت نکردن در خارزارها که خارهای مغیلان دامن شما را نگیرد، این نوعی پرهیز است که اسلام آن را توصیه نمی‌کند. بلکه می‌گوید در سینه‌ی قضایا و واقعیتها، با حوادث روبرو شوید و در عین حال پرهیز کنید. مثل راننده‌ای که رانندگی می‌کند اما پرهیز هم می‌کند. این پرهیز همان مراقبت کردن و مواظب خود بودن است.