امید من، این سخن از معصوم را با خطى خوش تهیه کن و مقابل میز کارت قرار ده:
دنیا همچون آب شور دریاست! هر چقدر بخورى، تشنه تر مى شوى…
امید من! مباد که تصور کنى با رسیدن به فلان لذت، فلان راحتى، فلان مال، هَوَست مى خوابد و دیگر ادامه نمى دهى! که بسى خیال خام است! آن ها که چند ویلا و شرکت و خانه و باغ دارند، بیشتر از آن فقیر، طمع مال و منال دارند!!
چقدر زیبا بو واقعا لذت بردم .حقیقت هم همین است.
میلاد مبارک امام رضا ع بر عاشقان حضرت مبارک باد
نه، میل به دنیا اگه خود آدم کنترلش نکنه تمومی نداره: چشم تنگ دنیادار را یا قناعت پر کند یا…
راستی استاد این برام جالب بود، گفتم شاید خندۀ حلالی باشه:
آن بخش از یک سیستم را که می‌توان با چکش خرد کرد، سخت‌افزار و آن قسمت
را که فقط می‌توان به آن فحش داد، نرم‌افزار می‌گویند!
روزها فکر من اینست و ؛ همه شب سخنم
که چراغافل از احوال دل خویشتنم؟
از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ؟ ننمایی وطنم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی ؛ قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آن روز که پروا کنم تا بر دوست
به امید سر کویش پر و بالی بزنم
استاد به قول آیت الله بهجت رضوان الله علیه: موقع خداحافظی که می شد می گفتند:
الهی از عمرت پشیون نشی………..
امیدوارم ماها هم از عمرمون پشیمون نشیم
سر بلند و پیروز باشید
سلام
تعبیر ظریفی دارد این کلام… تشنه از آب شور !
سیرابت که نمیکند تشنه تر هم می‌شود آدمی …
یاد کلام مولا افتادم که به فرزندشان فرمودند:
پسرم!
سفارشت می‌کنم از خدا پروا کن و
پیوسته به فرمان او باش
و با پیاپی به خاطر آوردنش، دلت را آباد کن و
به ریسمان او بیاویز:
کدام رشته، محکم‌تر از رشته بین تو و خداست؟
(اگر، اگر آن را بگیری)؟
دلت را زنده نگه‌دار؛ با یادآوری،
هوایش را بمیران؛ با پارسایی،
توانایش کن؛ با باور،
روشنایی‌اش ده؛ با اندیشه،
حقیرش کن؛ با فکر مرگ،
وادارش کن تا اقرار کند که دنیا رفتنی است؛
وادارش کن تا با چشم باز، ناگواری‌های دنیا را ببیند؛
وادارش کن واهمه کند از هیبت روزگار؛ از تغییر حال و احوال؛
از روزها و شب‌های تلخی که شاید در راه باشند.
داستان رفتگان را برایش بگو!
بگو بر سر آنها که پیش از او بودند، چه آمده!
دیار و یادگار رفتگان را نشان او بده!
بگو: «ببین چه‌ها کردند؛
از کجا کوچ کردند؛ کجا فرود آمدند و ماندنی شدند.
از کنار رفیقان، به دیار ناآشنایی رفتند و
همین امروز و فرداست که تو هم از آنها شوی».
چقدر زیبا بود سخن مولامون ..
ممنونم مهربانو جان
سلام . یاد این حدیث از امام صادق علیه السلام افتادم :
قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع إِنَّ فِیمَا نَزَلَ بِهِ الْوَحْیُ مِنَ السَّمَاءِ لَوْ أَنَّ لِابْنِ آدَمَ وَادِیَیْنِ یَسِیلَانِ ذَهَباً وَ فِضَّهً لَابْتَغَى إِلَیْهِمَا ثَالِثاً یَا ابْنَ آدَمَ إِنَّمَا بَطْنُکَ بَحْرٌ مِنَ الْبُحُورِ وَ وَادٍ مِنَ الْأَوْدِیَهِ لَا یَمْلَأُهُ شَیْءٌ إِلَّا التُّرَاب(من لا یحضره الفقیه، ج۴ ، ص ۴۱۸)
امام صادق علیه السّلام فرمود: در ضمن آنچه وحى آن را از آسمان فرود آورده، این حکمتست که: اگر فرزند آدم دو رودخانه داشته باشد که از یکى زر و از دیگرى سیم جارى شود رودخانه سوّمى را اضافه بر آنها طلب میکند، اى پسر آدم، همانا که شکم تو دریائى از دریاها و رودخانهاى از رودخانهها است، که جز خاک چیزى آن را پر نمیکند.