امید من!
هر گاه اشکی برای امام مظلوممان ریختی، در همان حین به این فکر کن که تو نیز استعداد شمر شدن را داری. تو ای انسان! دلیل گریه‌ات را بدان: تو داری برای خودت اشک میریزی. داری با زبان بی‌زبانی می‌گویی: اماما! من از طرف همه انسان‌ها شرمنده‌ام. ما شرمنده‌ایم که هوا و هوس یا تعصب و کوردلی باعث شد که «چون تویی» را نشناسیم.
وقتی گریه می‌کنی، به خود بلرز که اگر لحظه‌ای غفلت کنی به پلیدی یزید و شمر و چه بسا پلیدتر دچار شوی…
خدا را التماس کن که خدایا نکند چشم از ما برداری که چه غافلانه حرمت امام زمانمان را می‌شکنیم.
امید من!
تاریخ، آینه عبرت است. از این واضح‌تر نمی‌تواند بیان کند که اگر در شناخت حق و شناساندن حق لجبازی کنی، می‌شوی جزئی از لشکر یزید…
وقتی گریه می‌کنی، تاریخ را مرور کن. با هر اشکی که میریزی یکی از عواملی که باعث شد کسی چون شمر که مدعی فقاهت بود، در مقابل سبط رسول الله بایستد را به ذهن بیاور. حب دنیا؟ غفلت؟ تعصب کورکورانه؟ اعتماد کامل به تبلیغات علیه امام؟ زیرک نبودن؟ بی‌تفاوتی؟… آن‌ها را مرور کن و تصمیم بگیر که از آن‌ها دوری کنی. این همان اشکی است که ارزش دارد خدا به ازای هر قطره‌اش گناهان صد ساله‌ات را بیامرزد نه آن اشکی که از سر دلسوزی برای امام و فرزندانش باشد (که البته آن هم می‌تواند برای شروع عالی باشد…). فراموش نکن: امام ما نرفت که یک تراژدی بسازد او رفت که بگوید ای انسان! تو این استعداد را داری که به پلیدی این انسان‌ها باشی، مراقب باش…
سه‌شنبه 24 دسامبر 2013 در 11:11 ب.ظ
سلام محتوای حرف شما رو قبول دارم و فکر می کنم که درست باشد اما به نظر میاد اگه دنبال ارزش گذاری انواع گریه ها نباشیم بهتر باشه کتاب هایی مثل کامل الزیارات یا خصائص الحسینیه رو که می خوانیم برداشت دیگری می شود
مگر هر کسی دلش برای ابا عبد الله می سوزد که بخواهد از سر دلسوزی برای او گریه کند
نمی دونم ولی به اعتقاد من گریه ای که منشا ان سوختن از ته دل باشد اوج قضیه است احساس می کنم (تحقیق نکردم) که گریه عامه مردم در هیئت ها بیشتر به خود اشخاص بر میگرده یعنی که مشکل یک حاجتیه که از اقا می خواهند از حاجت مادی بگیر تا معنوی که دامنه آن بسیار وسیعه ولی در نهایت پای خود شخص در میان است
ولی اینکه ادم خواسنه های خودشو در حال روضه کنار بذاره و فقط با عاطفه و انسانیت جلو بیاد بعد از ته دل بسوزه اون وقت یه چیز دیگه است
در این کلیپ تزورونی ملاباسم کربلایی (که در اربعین زیاد پخش شد) در بند آخر ، شاعر از قول حضرت زینب می گوید من با اسیری خودم شما رو به گریه می اندازم
باز هم میگویم محتوای حرف شما رو قبول کنم فقط به جز اینکه برای شروع برای خودمون گریه کنیم برای عاقبت به خیری برای کوفی نشدن ولی در انتها فقط برای امام حسین بدون در نظر گرفتن هیچ حاجتی از سمت خودمون
در ضمن از مطلب هاتون خیلی استفاده می کنم و طرز دید شما به را مسائل می پسندم
یا علی
دوشنبه 6 ژانویه 2014 در 1:29 ب.ظ
با عرض سلام
مرحوم آیت الله بهجت می فرمودن ما همه امون شمر بالقوه ایم!!!!!!!!!