یکی از چیزهایی که تحمل یکدیگر را در یک جامعه آسان می‌کند ترفندی است که من مدتی هست که از آن استفاده می‌کنم:
مثلاً یکی از رفقا می‌گفت: فلان شخصیت مذهبی، خیلی تندرو است.
گفتم: درست است، اما جامعه به آن نوع شخصیت هم نیاز دارد. اگر امثال او نبودند، کسانی که منتظرند تا کوچک‌ترین غفلت را از مردم ببینند و اغراض خود را پیگیری کنند، احساس خطر نمی‌کردند… اگر همه سازشکار و بی‌خیال باشند، این وسط‌ها یک سری افراد فضا را برای سوء استفاده باز خواهند دید.
یا یکی می‌گفت: فلان شخصیت خیلی سازشکار است.
گفتم: درست است، اما جامعه به آن نوع شخصیت هم نیاز دارد. اگر امثال او نبودند، تندروها میدان می‌یافتند و بر تندروی خود می‌افزودند و چیزی شبیه به دیکتاتوری پیش می‌آمد…
در همه مسائل همینطور است. حتی در یک کلاس، دانشجوی تنبل هم لازم است همانطور که دانشجوی زرنگ لازم است. دانشجوی تنبل برای اینکه باعث شود استاد بیش از حد بحث را پیچیده و سطح بالا نکند و دانشجوی زرنگ برای اینکه استاد انرژی برای تدریس داشته باشد… هر کدام که نباشند، کلاس بازدهی مناسبی نخواهد داشت.
اصلاً یکی از شکرهایی که ما باید دائم به جا بیاوریم همین است که خداوند انسان‌ها را با شخصیت‌های مختلف آفریده است. اگر همه مثل من «سرد و خشک» می‌بودند، مفهوم روابط عمومی از بین می‌رفت… و اگر همه «گرم و تر» می‌بودند، تفکرات و برداشت‌های عمیق در جامعه از بین می‌رفت.
یکشنبه 14 ژانویه 2018 در 4:11 ق.ظ
خیلی زیبا بود، ممنون، کاش همه این دید رو داشتن و به همه‌ی این روحیات میدان داده میشد تا جامعه یک بعدی نشه و پویا باشه،