دخترم، حنانه جان،
دیروز در کلاس به دانشجوها گفتم برای پروژهی درسشان یک موضوع دلخواه انتخاب و اعلام کنند. حدس بزن چه شد!؟ دخترانی که من دل خوشی از حجابشان در ظاهر و رفتار نداشتم، زودتر از بقیه و به دلخواه، موضوعاتی مثل «حجاب» و «امام زمان» را انتخاب کردند! حتی بعضی پسرهای شیطان به محض اینکه یکی از این گروهها گفتند «امام زمان» یک دفعه زدند زیر خنده. (به این معنی که شما را چه به امام زمان!؟) آنها هم خیلی مظلومانه گفتند: خوب مگه چیه!؟ امام زمانمونه دوستش داریم…
حنانه جان، دلم میخواست گریه کنم، نمیدانم در آن حال، چه شد که یاد تو افتادم. با خودم گفتم: نکند حنانهام مثل آنها امام زمانش را دوست داشته باشد، حجاب را دوست داشته باشد اما «غافل» باشد که با آن ظاهر و با آن رفتار، دارد به امام زمان و حجاب سیلی میزند!؟ نکند حنانه خود را بیاراید و «نداند» آن ظاهر دارد چه بلایی بر سر پسران و مردان میآورد؟
گفتم برایش جایی بنویسم که:
حنانهام!
مردان گاهی به یک لبخند تو بیچاره میشوند. آری، گاهی محتاج نگاه به یک تار موی تو هستند! گاهی به یک سلام تو خود را میبازند. گاهی همین که به سمتشان بروی و با صدای نازکت جزوهای، چیزی بخواهی فکرها میکنند… نه اینکه آنها پست هستند، که خواست خدا در این بوده است و اگر چنین نمیبود، نسل بشر هزاران سال پیش ور افتاده بود.
دخترم، من اصراری در نوع رفتار تو ندارم، فقط خواستم اینها را بدانی که «گاهی ندانستن عیب است» و خطرناک… و بهتر از من چه کسی باشد که اینها را به تو بیاموزد؟
حنانه جان، مراقب خودت و دیگران باش…