پـیــرو ; Follower

امشب (یعنی شبی که اعلام شد ایران با ۵+۱ به توافق رسیده) فکر می‌کنم یکی از استثنائی‌ترین شب‌ها در تاریخ انقلاب باشد!

تصور کنید! تقریباً از روزی که علوم جدید در دنیا مطرح شده است (اینترنت، تلفن همراه، تجارت الکترونیک، انرژی هسته‌ای و…) ما تحریم بوده‌ایم!

فکر می‌کنم اگر تا توافق نهایی بهانه‌گیری نشود و همه چیز خوب پیش برود، خیلی چیزها تغییر کند! خیلی شغل‌ها در ایران دچار تحولات اساسی خواهد شد! به خصوص شغل‌های مرتبط با ما کامپیوتری‌ها!

مثلاً اینکه احتمالاً شما بتوانید به راحتی از فروشگاه اپل و امثالهم خرید کنید و دم در منزل تحویل بگیرید، باعث می‌شود خیلی از فروشگاه‌های مرتبط کارشان کساد شود.

اینکه احتمالاً به راحتی و با قیمت مناسب از هاستینگ‌های مطرح دنیا خرید آنلاین داشته باشید، خیلی از هاستینگ‌ها را دچار مشکل خواهد کرد.

اینکه احتمالاً بتوانید از کل دنیا دریافت پول به صورت آنلاین داشته باشید باعث خواهد شد فروشگاه‌های ایرانی درآمد ارزی نیز داشته باشند.

اینکه احتمالاً همکاری‌هایی بین دانشگاه‌های مطرح ایران و کشورهای توسعه‌یافته ایجاد شود، سطح علمی را دگرگون خواهد کرد.

و خیلی تغییرات اساسی دیگر…

امشب خیلی‌ها از نتیجه‌ی این توافق خوشحالند و خیلی‌ها احساس خطر می‌کنند!

من حتی معتقدم هندی‌ها هم احساس خطر می‌کنند! خوب در غیاب هوش ایرانی، جایگاه‌های مهم در رشته کامپیوتر را گرفته‌اند! حالا اگر بگذارند ایرانی در جهان بدرخشد، قضیه خیلی فرق خواهد کرد!

البته هنوز مطمئن نیستم شیطان راحت بنشیند و بگذارد ما دستمان به این راحتی‌ها به آن ثریا که وعده داده شده‌ایم برسد…

باید از تیم مذاکره‌کننده که سماجتشان در مذاکره باید یک الگو برای همه قرار گیرد تشکر کنیم. انصافاً هر کسی اینقدر صبورانه پیش نمی‌رود. دعا می‌کنیم که إن شاء الله به خیر و خوشی زحماتشان به بار بنشیند.

امشب چیز جالبی از حاج آقای یکی از مساجد شنیدم:

زمانی که خواستند حضرت ابراهیم (عَلی نبیِّنا و آله و علیه السَّلام: که بر پیامبر ما و آلش و او درود باد) را به آتش بیندازند، ملائکه از خدا خواستند که او را نجات دهد، خداوند فرمود: اگر او از من بخواهد، اجابت می‌کنم… ملائکه آمدند به حضرت ابراهیم گفتند: از خدا بخواه که نجاتت دهد، خودش گفته که اگر ابراهیم بخواهد، اجابت می‌کنم…

جواب حضرت ابراهیم برایم جالب است که احتمالاً بخشی از یک شعر باشد:

عِلمُه بِحالی کَفانی عَن مَقالی

[آگاهیِ او از حال من، کفایت می‌کند از داد و فریاد من]

در حال خواندن کتاب «نگارش فارسی» (دو واحد از واحدهای این ترم در رشته مترجمی زبان انگلیسی). بخشی از کتاب به نکته جالبی اشاره می‌کند:

یکی از مترجمان زبردست (محمد قاضی) می‌گوید: زبان شیرین فارسی چندان که از لحاظ شعر غنی است، از لحاظ نثر بدان پایه غنی نیست و در واقع رکن اساسی ادب فارسی را شعر تشکیل می‌دهد نه نثر… 

وی ادامه می‌دهد: اگر به‌راستی قدرتی در به قالب ریختن مفاهیم خارجی در زبان خودمان نشان می‌دهم، نود درصد آن را مرهون اشعار فراوانی هستم که به سبک‌ها و مفهوم‌های مختلف حفظ بودم و آن اشعار، گنجینه واژگان و اصطلاحات و مفاهیم ادبی را در مغز من غنی کرده‌اند، به طوری که مفهوم، بی‌آنکه تقلای ذهنی زیادی به خرج دهم بر اثر ممارست زیاد در زبان، خود به خود در مغزم به قالب ریخته می‌شود و بر صفحه کاغذ می‌آید

الله اکبر، امروز چه روزی‌ست!

چه چیزهای محشری می‌رسد!

صفحه ۴۶ کتاب اخلاق خانواده، عالی است (مثل بقیه کتاب):

یکی از سخت‌ترین امتحانات در دوران جوانی شاید امتحان با پدر و مادر باشد و چقدر پیروزی در این امتحان مشکل است!

انسان به خصوص با مادرش خودمانی می‌شود و او هم که فرزند هر بلایی سرش بیاورد، باز می‌گوید: «آه، دست پسرم یافت خراش…وای، پای پسرم خورد به سنگ»…

دنبال یک دعا برای مهربان‌تر شدن با مادر می‌گشتم که از قضا امروز رسیدم به صفحه ۲۳۰ مفاتیح الحیاه.

دعای ۲۴ صحیفه سجادیه وحشتناک، زیباست! از آن‌هاست که باید پرینت بگیرم و به دیوار بزنم:

فقط جمله اول این عکس اگر مستجاب شود تمام است! ما زیادی با پدر و مادرمان خودمانی شده‌ایم!

دعای کامل:

+

الحمد لله، چه روز جالب و عجیبی بود امروز!

یک دل سیر کار و فروش کردیم، یک دل سیر نماز و دعا خواندیم، یک دل سیر بازی کردیم، یک دل سیر خبر خواندیم و مطالعه کردیم، یک دل سیر بالا و پایین پریدیم و ورزش کردیم، یک دل سیر هم خوردیم و هنوز هم وقت هست!

تقریباً هیچ روزی اینقدر با برکت نبود! دارم دیروز را بررسی می‌کنم ببینم دلیل چه بوده!؟

یادم باشد آیات مشابه را جمع آوری کنم:

وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِی وُجُوهِ الَّذِینَ کَفَرُوا الْمُنکَرَ یَکَادُونَ یَسْطُونَ بِالَّذِینَ یَتْلُونَ عَلَیْهِمْ آیَاتِنَا قُلْ أَفَأُنَبِّئُکُم بِشَرٍّ مِّن ذَٰلِکُمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ

و هنگامی که آیات روشن ما بر آنان خوانده می‌شود، در چهره کافران آثار انکار مشاهده می‌کنی، آنچنان که نزدیک است برخیزند و با مشت به کسانی که آیات ما را بر آنها میخوانند حمله کنند! بگو: «آیا شما را به بدتر از این خبر دهم؟ همان آتش سوزنده [= دوزخ‌] که خدا به کافران وعده داده؛ و بد سرانجامی است!»

یَا أَیُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن یَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِن یَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَیْئًا لَّا یَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوب

ای مردم! مثلی زده شده است، به آن گوش فرا دهید: کسانی را که غیر از خدا می‌خوانید، هرگز نمی‌توانند مگسی بیافرینند، هر چند برای این کار دست به دست هم دهند! و هرگاه مگس چیزی از آنها برباید، نمی‌توانند آن را باز پس گیرند! هم این طلب‌کنندگان ناتوانند، و هم آن مطلوبان (هم این عابدان، و هم آن معبودان)!